Aan een willekeurige kassa in Vlaanderen

Soms betrap ik mezelf erop dat ik mijn ‘digitale werkpet’ nog op heb terwijl ik aan het shoppen ben. Onderstaande voorbeeld is een eigen ervaring tijdens een recent winkelbezoek:

Verkoopster: “Hallo, heeft u alles kunnen vinden?”

Ik: “Ja dat heb ik zeker, bedankt!”

Verkoopster: “Uw totaal is 48,95 euro – en het kassaticket”

Ik: (Ondertussen kijk ik naar mijn bankkaarten en mijn smartphone) “Nah, niet nodig… ”

Verkoopster: “Wil je dan inschrijven voor onze nieuwsbrief? Ik vraag dit alleen maar omdat ik moet hoor. (terwijl rolt ze met haar ogen).”

Ik: “Euhh… Interessante aanpak… Ik ben zelf actief in online marketing.”

Verkoopster: “Dan begrijp je vast en zeker wat ik bedoel – ik vul wel gewoon een nep email adres in.”

Nogal een vreemde interactie vond ik zelf. Zou dit nu aan mij hebben gelegen of zou er bij andere klanten hetzelfde gebeuren? Zou de rest van het winkelpersoneel hetzelfde doen? Ik had per slot van rekening net een aankoop gedaan in de winkel. Was ik dan niet de ideale persoon om te vragen of ik wilde inschrijven op de nieuwsbrief om zo op de hoogte te worden gebracht van exclusieve promoties voor klanten?

Dat ik een papieren kassaticket weigerde werd niet gezien als indicatie dat ik open zou kunnen staan voor een digitale versie. De sector waarin ik werk werd dan weer wel gezien als een bevestiging van hetgeen ze al veronderstelde gevolgd door de suggestie om een nep email adres te gebruiken. (Ik heb overigens wel mijn correcte email adres opgegeven)

Dit was slechts één voorbeeld van een gemiste kans in de winkel. Waar moet je als retailer nog meer voor waken anno 2017 en waar liggen de opportuniteiten?